“Pixel” is het derde album van pianist Keigo Hirakawa als leider/coleider, hij werd geboren in Tokio en groeide op in Ohio. Hij wordt hier omringd door een ritme sectie uit Detroit, Robert Hurst op contrabas en Alex White op drums. Rafael Statin uit Detroit op saxofoons, fluit en basklarinet en Brandon Scott Coleman uit Cincinnati op gitaar. Alle composities zijn geschreven door Hirakawa behalve “Dreaming awake” van Coleman. Een volstrekt nieuwe naam op het jazzfirnament, althans voor mij, deze Keigo Hitakawa. Zoals ook in de klassieke muziek is het puur technisch vermogen bij Japanse pianisten onovertroffen, maar dat is niet het belangrijkste in de jazzmuziek, belangrijk en zeker als componist is het vermogen iets en vooral nieuws te kunnen scheppen en dat maakt Keigo hier helemaal waar met zeven van de acht composities.

Het album opent met het titelnummer “Pixel”, een fraaie compositie met een uptempo ritme waarover wordt gesoleerd door Statin op tenorsax. Duidelijk wordt wel dat Hirakawa met kop en schouders boven de rest uitstijgt qua ideeën rijkdom en solistische gaven. Met name het spel van Statin met zijn schrille geluid vormt een dissonant in het groepsgeluid en dat dan vooral op de tenorsaxofoon. “Home Somewhere” begint met een heerlijke baspartij van Hurst waarna de rest invalt, de solo van Coleman mag er ook wezen, serene muzikale klanken met wederom vloeiend pianospel van Hirakawa. Ook in het springerig “Yaw Pitch Roll” kunnen we weer genieten van het vingervlugge spel van Hirakawa en ook Hurst bewijst met zijn robuuste basspel zijn klasse. Kortom een van de beste nummers op dit album, opvallend dat het hier het trio betreft dus zonder de blazers, veelzeggend eigenlijk.

Jan van Leersum